De SRV.

Van toen en nu.

Ik heb goede herinneringen aan de SRV . De glazen flessen met melk of vla. Het zag er altijd zo lekker uit. Het was altijd gezellig in de "bus". Maar opeens was hij er niet meer. Ik vroeg mij af is hij er nog? Rijdt de bus nog rond? Jazeker wel.  Hij was is er nog. En er wordt zeker nog dankbaar gebruik van gemaakt. Ik heb er weer even binnen mogen stappen.  Een mooie onderneming deze rijdende winkel. 

Oekraine.

In het AZC.

In het midden van het land bezocht ik een moeder en haar zoon. Ze zijn gevlucht uit een land in oorlog: Oekraine. Zij stak 3 landsgrenzen over, samen met haar zoon die een dubbele handicap heeft. Ze belandden samen in dit AZC. 

Een plek wat meer veiligheid geeft wat ze in een lange tijd niet had ervaren. 

Een jaar later in een andere AZC.

Vorig jaar bezocht ik dit gezin in een AZC in Nederland. Een moeder en een zoon. Een zoon die dubbel gehandicapt is en veel zorg en begeleiding nodig heeft. Een moeilijke plek om gelukkig te zijn. Een ontmoedigende plek om de reis naar veiligheid en geluk te blijven vervolgen. Toch is ze dankbaar dat ze hier is en niet een potentiele dood of onderdrukking tegemoet moet kijken in haar vaderland. 

Toch wist ze een betere plek te vinden.  Ze  verhuisde naar het noorden van het land. Een plek met iets meer ruimte met een betere veilgheid en een betere sfeer.  Heel veel waard vertelde ze mij.

Met veel verdriet volgt ze het nieuws over haar land Oekraine en maakt ze zich veel zorgen en mist ze haar huis.

Ik ben dankbaar dat dit gezin mij toelaat in hun leven en ik zo haar verhaal kan vertalen in deze beelden.